ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Ν ΓΕΩΡΓΙΟΣ - Ο ΗΜΙΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟΣ

Ο εν λόγω κύριος επί εποχής Χριστοδούλου αρθρογραφούσε στην Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος όπου τα κείμενά του όλα ανέβλυζαν θυμίαμα εύοσμον για τα έργα του τότε Αρχιεπισκόπου και της κουστωδίας του και ο νοών νοείτο… Ως ημιανεπτυγμένος που είναι όμως προσπαθεί με το ζόρι να αναπτύξει το πνεύμα του μόνο σε κάποια πράγματα απλώς και μόνο για κάποιο υποτιθέμενο ευπρεπές έργο του  αλλά δυστυχώς είναι ανίδεος άλλων γενικότερων γνώσεων.

Αυτός λοιπόν ο ημιανεπτυγμένος άνθρωπος που έχει πιάσει στασίδι στην Ηλεκτρονική Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ αλλά περισσότερο στο Ιστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ ανέρτησε στις 23/9/2012 κείμενο με τίτλο: Κινητικότητα για τις προσεχείς εκλογές Αρχιερέων (Διαβάστε:http://aktines.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7015.html) όπου μέσα εκεί θυμήθηκε ξαφνικά την Εισήγηση του πρώην Θηβών και Λεβαδείας και νυν Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κ.κ. Ιερωνύμου όπου όντως ανεγνώσθη στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Αναλήψεως Βόλου την 1/12/2001 όπως γράφει από τον π. Αδαμάντιο Αυγουστίδη επί απουσία του τότε Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Θηβών και Λεβαδείας Κ.κ. Ιερωνύμου λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεών του.

 
Αφού αναλώνεται σε πολλές αστοχίες στο κείμενό του όπως π.χ. τις επισκέψεις Αρχιερέων στην Αρχιεπισκοπή για να πείσουν τον Αρχιεπίσκοπο ώστε να δώσει το χρίσμα σε κάποιους Αρχιμανδρίτες στις επερχόμενες Εκλογές για τις χηρεύουσες Μητροπόλεις, αφού εμπλέκει και τον Αρχιγραμματέα της Συνόδου ότι και αυτός προωθεί κάποια υποψηφιότητα δικών του ατόμων, ξαφνικά γράφει ότι από την Αρχιεπισκοπή τηρείται σιωπή. Η απορία μου είναι όμως αφού τηρείται σιωπή από την Αρχιεπισκοπή πως αυτός γνωρίζει ότι ανεβοκατεβαίνουν Αρχιμανδρίτες και Μητροπολίτες στο Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο;

Μήπως έχει πιάσει καρεκλίτσα απέναντι στην κρεπερί όπου άλλα βλέπει και άλλα γράφει; Τέλος πάντων. Επειδή όμως έχει πολλά ερωτηματικά ο ημιανεπτυγμένος κ. Παπαθανασόπουλος για τον τρόπο εκλογής των Αρχιερέων όπως το γιατί δεν ζητούσε την τροποποίηση του νόμου παλαιότερα στον Μακαριστό Σεραφείμ και τον Χριστόδουλο ο νυν Αρχιεπίσκοπος.

Στον Χριστόδουλο το είχε ζητήσει πολλάκις, διότι έβλεπε ο νυν Αρχιεπίσκοπος πως εκλέγοντο επί Χριστοδούλου οι Αρχιερείς και ένας λόγος που θέλουμε να πιστεύουμε ότι το απαιτούσε ο κ. Ιερώνυμος ήταν όταν το πράγμα έφτασε στο ζενίθ με την πλαστογραφία των τριών ψηφοδελτίων που ιδίοις χερσί Χριστοδούλου έγινε για την μετάθεση του τότε Μητροπολίτη Ζακύνθου για την Μητρόπολη Αττικής και νυν Μοναχού Παντελεήμονα Μπεζενίτη. (υπάρχουν στην κατοχή μας Γνωματεύσεις που επαληθεύουν τα γραφόμενα περί της πλαστογραφίας). Για να μην αναφερθούμε και σε άλλες περιπτώσεις και λαθροχειρίες της εποχής εκείνης.

Στο κείμενό του ο ημιανεπτυγμένος κ. Παπαθανασόπουλος μεταφέρει ελλειπή βέβαια γραφόμενα από την τότε Εισήγηση του νυν Αρχιεπισκόπου στο Βόλο όπως: "Σήμερα δεν πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τον τρόπο εκλογής των Αρχιερέων. Είναι διαβλητός και αναξιόπιστος. Είναι αναγκαίο να γίνει κάτι το ταχύτερο δυνατό προς το καλύτερο. Και εδώ δυστυχώς νικάει ο φόβος και πνίγεται η ελευθερία. Πού; Στην κρισιμότερη δομή της Εκκλησίας, δηλαδή στη σύναξη όλου του σώματος της Ιεραρχίας…. Αλλά και η κεντρική διοίκηση έχει και αυτή τρόπο εξασφαλισμένο, ώστε να πνιγεί η ελευθερία και να επιβληθεί ο φόβος. Έτσι γίνονται κατ' ιδίαν συναντήσεις, συζητήσεις, συναλλαγές. Έπειτα οι εκλέκτορες  Αρχιερείς δεν ψηφίζουν με σταυρό, αλλά γράφοντας στο δελτίο τα στοιχεία του υποψηφίου με το χέρι τους. Έτσι ο γραφικός χαρακτήρας είναι αψευδής μάρτυρας στα χέρια της γραμματείας…Όλα αυτά δεν ταιριάζουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά σε μια "Εκκλησία" που έχει καταστεί ιδεολογία.

Το κείμενο όμως της Εισηγήσεως γράφει πολλά και για να καταλάβει κάποιος τι λέει θα πρέπει να την διαβάσει όλη με προσοχή, δια τούτο σας την παραθέτουμε πιο κάτω αυτούσια.

Πως γνωρίζει όμως ο ημιανεπτυγμένος κ. Παπαθανασόπουλος ότι ο Αρχιεπίσκοπος δεν το έχει συζητήσει και σήμερα με τους Μητροπολίτες; Έχει ξεχάσει όμως φαίνεται πως των πλειόνων η γνώμη κρατείτο. Σήμερα πρέπει να συνειδητοποιήσει ο ως άνω κύριος ότι το σύστημα πλέον είναι Συνοδικό και όχι Αρχιεπισκοποκεντρικό όπως επί Χριστοδούλου δηλαδή του αποφασίζομεν και διατάσσομεν!!!

Σε ότι αφορά τώρα τον π. Θεοδόσιο Μαρτζούχο για τον οποίον κόπτεται ο ημιανεπτυγμένος κ. Παπαπαθανασόπουλος θα πρέπει να ξέρει ότι την περίοδο της βρώμικης στημένης υποθέσεως των Οικονομικών της Εκκλησίας ο κ. Μαρτζούχος έλεγε πάρα πολλά κατά του προσώπου του τότε Θηβών για να έχει την εύνοια του Μελετίου, αλλά δεν είναι επί του παρόντος να αναφερθούμε στα τότε λεγόμενά του ίσως σε άλλη ανάρτηση χρειαστεί.

Τέλος ο ημιανεπτυγμένος κ. Παπαθανασόπουλος πρέπει να μάθει ότι: «Εάν μη Κύριος οικοδομήσει πνεύμα, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες.

 
Άγραφα 29/9/2012

ΖΑΧΟΣ ΠΑΝΟΥΛΗΣ

------------------------------
ΕΙΣΗΓΗΣΗ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΘΗΒΩΝ ΚΑΙ ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ Κ. κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

 ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

ΝΑΟΥ  ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ  ΒΟΛΟΥ

ΜΕ ΘΕΜΑ: ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Αγαπητοί μου,

Θά ήθελα να σάς ευχαριστήσω γιά τήν ευκαιρία που μου δίνετε νά επικοινωνήσω μαζί σας στην σύναξη αυτή και γιά τή δυνατότητα πού μου προσφέρετε νά προβληματισθούμε από κοινού σε θέματα τόσο βασικά γιά τήν ζωή μας. Οφείλω να δηλώσω ότι αυτά πού θά πω δέν διεκδικούν κάποια ακαδημαϊκή αναγνώριση στους επιστημονικούς χώρους της θεολογίας ή της φιλοσοφίας, αλλά είναι ξέσπασμα πόνου και αγωνίας. Δέν λέγονται γιά κατάκριση ή επίρριψη ευθυνών σέ κάποιους, άλλά ως κέντρισμα γιά ανάνηψη, πάντοτε στις ανθρώπινες διαστάσεις και δυνατότητες, όλων όσοι μετέχουμε στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι.

Τούς προβληματισμούς, τις διαπιστώσεις, τις εμπειρίες μου, καθώς και τις πιθανές προτάσεις μου, θά τις διατυπώσω αναφερόμενος στο θέμα πού μου εδόθη νά προσεγγίσω, «Φόβος και ελευθερία στις δομές της Εκκλησίας μας». Ό χρόνος δέν επαρκεί γιά διεξοδική ανάλυση του θέματος, άλλά φρονώ ότι ή αγαπητή ομήγυρη τών συνέδρων δέν έχει ανάγκη ξεναγήσεως σέ αυτό ή άλλως τής «επισκέψεως τών ονομάτων», κατά τον αρχαίο πρόγονό μας. Όμως επιθυμώ νά προσδιορίσω τά όρια και τό πλαίσιο του χώρου στόν όποίο θά κινηθούμε, δηλαδή πώς εγώ κατανοώ τό φόβο και τήν ελευθερία μέσα στις δομές της Εκκλησίας, γιά νά δοθούν αφορμές γιά γόνιμη συζήτηση στή συγκεκριμένη σύναξη.

A)Μακαριστός θεολόγος και Ακαδημαϊκός διδάσκαλος, σέ ανακοίνωσή του στήν Ακαδημία τών Αθηνών, έκανε λόγο γιά δύο τάσεις στην ζωή τής Εκκλησίας. Της συντηρητικής και τής φιλελεύθερης.«Ή πρώτη, ή συντηρητική», γράφει, «μή άντιπροσωπεύουσα κατ' ανάγκην, ως κοινώς εκλαμβάνεται, τήν στασιμότητα και τήν οπισθοδρομικότητα, δια τήν νουνεχή και προσεκτική διαχείρισιν τών πραγμάτων και διά τήν φρόνιμον διατήρησιν τών καλώς κεκτημένων και τήν ευλαβικήν έπαγρύπνησιν τής διαφυλάξεως αυτών, αν και έκ τής φύσεως βραδεία, επιφυλακτική και διστακτική, αποδεικνύεται πολλάκις επωφελής και πολύτιμος διά τής αποκρούσεως έπιπολαιοτέρας και πέραν του πρέποντος έπισπευδομένης αλλαγής»

Έξ άλλου, «ή φιλελευθέρα τάσις, ή ουχί σπανίως συκοφαντουμένη ως επαναστατική και ανατρεπτική, μέ τήν αυτήν πάντοτε τής εσωτερικής και ηγετικής ευθύτητος και εντιμότητος προϋπόθεσιν, αποδεικνύεται ωφέλιμος και ευεργετική, διότι και αυτή μέ νουνεχή και ψύχραιμον έκτίμησιν τών πραγμάτων, είς περιπτώσεις μάλιστα ταχειών εξελίξεων τής ζωής, οιονεί προμηθεϊκώς και προφητικώς, προκαταλαμβάνουσα τά ουχί πάντοτε ευκρινώς φαινόμενα πράγματα, ευρίσκει ευχερώς τήν είς τους νέους ορίζοντας άναστροφήν της, και επιτυγχάνει ταχύτερα και θετικώτερα είς ώφέλειαν αποτελέσματα».

Σπεύδει όμως ό Καθηγητής νά απλώσει τήν γέφυρα γράφοντας: «Αμφότεραι  αί τάσεις αύται, όλως αντίθετοι προς άλλήλας, είναι έν τούτοις δυναμικαί, ψυχικοί και πνευματικαί εκδηλώσεις, άμφότεραι, παρά τήν αντίθεσίν των,  άξιαι τιμής και σεβασμού διότι ύπό τήν βεβαίαν προϋπόθεσιν εσωτερικής και ηγετικής εύθύτητος και έντιμότητος, έστω και δι' άλλης οδού, άμφότεραι του αυτού καλού και ωφελίμου καταστοχάζονται». Ασφαλώς ό καθηγητής υπονοεί τον γόνιμο και δημιουργικό διάλογο, τήν προσπάθεια αλληλοκατανοήσεως μέ εντιμότητα, χωρίς σκοπιμότητες και επιδιώξεις μέ τήν συναίσθηση ότι καθημερινά καλούμεθα μέσα στην Εκκλησία νά μαρτυρήσουμε και νά διακονήσουμε. Μελετώντας τά κείμενα αυτά, υπογραμμίζω τούτη τήν γέφυρα, πού δέν είναι τίποτε άλλο παρά ή δυνατότητα επικοινωνίας τών δύο αυτών τάσεων, πού υπήρχαν, υπάρχουν και θά υπάρχουν στήν εκκλησιαστική πραγματικότητα.

Ή διαλεκτική δέν ήταν βασικό αγαθό μόνο στή ζωή τών σημαντικών προσωπικοτήτων τής αρχαίας Ελλάδος. Ήταν και χάρισμα τών Πατέρων τής Εκκλησίας, τής εκκλησιαστικής ζωής γενικότερα, διά μέσου τών αιώνων. Ή συνάντηση αντιθέτων τάσεων διά τής έν Άγίω Πνεύματι επικοινωνίας έδωσαν γόνιμους καρπούς, πνευματικούς θησαυρούς και κυρίως εμπειρία ζωής έν Χριστώ.Αντιθέτως, όπου και όταν υπήρξε απομόνωση, εγκλωβισμός, προκατάληψη και τυφλή επιθετικότητα - τά συστατικά δηλαδή στοιχεία τής ελλείψεως τής αγάπης του Χριστού - αυτά λειτούργησαν, τόσο γιά τά πρόσωπα, όσο και γιά τήν όλη στάση ζωής του εκκλησιαστικού οργανισμού, ως δηλωτικά μιας χαρακτηριστικής κατάστασης αφορήτου κολάσεως.

Ό,τι είναι αυτονόητο γιά τις σχέσεις τών απλών ανθρώπων, δηλαδή ή ύπαρξη ουσιαστικής επικοινωνίας έν άληθεία και ανυποκρισία μεταξύ τους, αυτό είναι δυσεύρετο αγαθό γιά τούς αδελφούς τής αυτής ευχαριστιακής κοινότητας. Και δέν αναφέρομαι βέβαια γιά τό τί συμβαίνει όταν «ακραιφνείς» Όρθόδοξοι επικοινωνούν μέ ανθρώπους άλλης θρησκείας ή άλλου χριστιανικού δόγματος ή άλλων πεποιθήσεων. Ή προκατάληψη, ή έλλειψη σεβασμού στο πρόσωπο του άλλου, ή σκοπιμότητα, ή ισοπέδωση, ή εκμετάλλευση είναι πλέον προϊόντα έν αφθονία στις σχέσεις μας.

"Ετσι δέν είναι πλέον υπερβολικό νά πούμε ότι έν πολλοίς και εμείς δέν λειτουργούμε ως κοινότητα, τόσο στο ενοριακό όσο και στο επισκοπικό επίπεδο. Δέν αποτελούμε πρότυπο και παράγοντα κοινωνικής συμβίωσης και δραστηριότητος, δύναμη μεταμορφωτική τής κοινωνίας, περισσότερης και μεγαλύτερης σημασίας άπό τήν κάθε πολιτική δραστηριότητα.

Δέν πρέπει νά παραβλέψουμε ότι, ήδη προ πολλού, ζούμε μιά καινούργια κατάσταση, πού καθημερινώς επιβαρύνεται. Τό πνεύμα και ή στάση ζωής του κόσμου, δηλαδή αυτό πού λέμε εκκοσμίκευση, δέν είναι έξω και πέρα άπό τά τείχη και τά όρια του εκκλησιαστικού σώματος, άλλά βρίσκεται πιά εντός και μάλιστα λειτουργεί κυριαρχικά.

Β)Αυτοί πού έχουν γνώση πώς εκφράζεται στις μέρες μας τό εκκλησιαστικό γεγονός, γνωρίζουν ότι πολλοί άνθρωποι τών γραμμάτων, τής τέχνης, διανοούμενοι πού δέν τούς έλειψε τό ενδιαφέρον γιά τό εκκλησιαστικό μήνυμα και πού ζυμώθηκαν μέ τήν ιστορία, πιστεύουν ότι ή Εκκλησία υπάρχει γιά νά προσανατολίζει τόν άνθρωπο και τούς λαούς στά καίρια και τά εσχατολογικά, γιά νά διαμορφώνει συνείδηση και στάση κοινή έναντι του κόσμου, τών ανθρωπίνων σχέσεων και εκείνων μέ τό Θεό. Όλοι αυτοί θέλουν νά ψιθυρίσουν στό χριστιανό αδελφό τους, νά «πουν στην Εκκλησία», τούς λογισμούς, τις αντιρρήσεις τους, γιατί όχι και τήν αγωνία και τόν αγώνα τους, γιά τά εκφυλιστικά φαινόμενα, πού συναντούν καθημερινά στήν εκκλησιαστική πραγματικότητα, και νά ζητήσουν νά μήν προδοθεί αύτη ή τελευταία τους ελπίδα.

Αυτή τή στάση ζωής ονομάζω Ελευθερία, γιατί ελευθερία δέν είναι μόνο ή απελευθέρωση άπό κάποιον ή κάτι, άλλά και εκείνο πού διώχνει τήν εσωτερική στάχτη άπό τήν σπίθα τής ελπίδας. Αυτή τήν ελευθερία αντιλαμβάνομαι, τήν έκφραση και τή δραστηριότητά της αναζητώ και αυτήν και καμία άλλη δέν εννοώ στήν προμετωπίδα του θέματος «ελευθερία στις δομές τής Εκκλησίας μας». Υπάρχει όμως και μιά άλλη τάση και στάση ζωής στό εκκλησιαστικό γίγνεσθαι.

Είναι κάποιοι άνθρωποι, καλοπροαίρετοι πολλές φορές ως προς τά άλλα, άλλά μέ έμβλημα «μή θίγετε τά κακώς κείμενα». Κάποιοι άλλοι πού απολυτοποιούν τά έπί μέρους.  Δέν είναι σπάνιο τό φαινόμενο, «στείρες παραδόσεις», πού επεκράτησαν πολλές φορές άπό λάθος ή μέ στραβό τρόπο, νά θεωρούνται απαραβίαστες και ανέγγιχτες. Άλλοι κακοήθεις και συνήθως βολεμένοι και εξυπηρετούμενοι, έχοντας «πορισμόν τήν εύσέβειαν» μεταμορφώνονται συχνά σέ σωτήρες τής Εκκλησίας, τιμητές τών πάντων.

Αυτοί οί «αύτοκεχρισμένοι» σωτήρες, ώς πρόσωπα ή ώς στάση ζωής, γίνονται καταπιεστές, εκβιάζουν μέ έναν ιδιότυπο τρόπο, φοβίζουν στελέχη πού κλήθηκαν νά μαρτυρήσουν και νά διακονήσουν σέ επιτελικές εκκλησιαστικές θέσεις. Δέν εννοώ κανέναν άλλο φόβο στό σημερινό μου θέμα, παρά μόνον εκείνους τούς τρόπους πού μετέρχονται ορισμένοι μικρονοϊκοί δικτατορίσκοι στόν εκκλησιαστικό χώρο γιά νά επιβάλλουν διά τής βίας τις προσωπικές τους απόψεις.

Ή Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός και επομένως κατά τά ανθρώπινα μέτρα και τήν καθημερινή πρακτική είναι ορατές οί δομές της και οί καταστάσεις πού ζει. Σέ τρεις μόνο περιπτώσεις αυτών τών δομών θά εστιάσω τή σκέψη μου και πιστεύω ότι θά φανεί ή τραγικότητα τής πάλης μεταξύ ελευθερίας και φόβου.

1. Τό μεγάλο αμάρτημα τής εκκλησιαστικής πρακτικής πού ξεκινά άπό τή Διοικούσα Εκκλησία είναι ή αλλοίωση του ευαγγελικού μηνύματος και ή άνετη φιλοξενία στους κόλπους του πνεύματος του κόσμου τούτου. Αντί νά γίνεται καθημερινά όλο και περισσότερο ό κόσμος Εκκλησία, γίνεται δυστυχώς ή Εκκλησία κόσμος. Αντί ή Εκκλησία νά επηρεάζει τό πεζοδρόμιο, τό πεζοδρόμιο επηρεάζει τήν Εκκλησία. Έτσι, κατ' ανάγκην, τό συνοδικό σύστημα απωθείται στό περιθώριο. Όταν λέμε συνοδικό σύστημα δέν εννοούμε ασφαλώς εκείνο τό επίπλαστο, πού ασκείται στις μέρες μας στό επίπεδο τής Ιεραρχίας ή τής Διαρκούς Συνόδου, άλλά αυτό πού ξεκινά άπό εκεί, προχωρεί στήν Επισκοπή, κατεβαίνει στήν ενορία και στήν κοινότητα και εμπνέει τό Μοναστήρι. Αυτά όλα απαιτούν ελευθερία πνεύματος και ήθους, άνοιγμα καρδιάς και εξαφάνιση κάθε υστεροβουλίας.

Ό κόσμος όμως άλλα φρονεί και άλλα επιβάλλει, γιατί είναι ήδη μέσα στά όρια και τά τείχη μας. Κραυγαλέα παραδείγματα οί σχέσεις Εκκλησίας και Μ.Μ.Ε. Ή επικοινωνία και ό σύνδεσμος μας μέ οικονομικά ισχυρούς, ληστές του Ιδρώτα τών πτωχών, πού γίνονται ομοτράπεζοι και σύμβουλοί μας στά πράγματα και τις υποθέσεις τής Εκκλησίας.

Ή υιοθέτηση μεθόδων «νέκρωσης του αδελφού ώς ανεπιθύμητου και εχθρού» πρός ίδιον όφελος. Γιά νά επιτύχουν τους στόχους τους, επιστρατεύουν τήν δύναμη του φόβου. Ξέρουν νά τρομοκρατούν, νά αποκρύπτουν τήν αλήθεια, νά παραπληροφορούν, νά παραπλανούν, μ' ένα λόγο να πληγώνουν τήν ελευθερία.

2.Ό Μοναχισμός είναι τό μεγάλο χάρισμα και δώρο τής Εκκλησίας. Πολύ σωστά έχει λεχθεί ότι είναι ό πνεύμονας τής Εκκλησίας. Αν όμως αρρωστήσει ό πνεύμονας και οί πρός τό κακό παρεκκλίσεις διαδέχονται ή μία τήν άλλη;  Ασφαλώς και στό χώρο του μοναχισμού υπάρχουν οί ελεύθερες φωνές πού μέ διάκριση και σοφία υποδεικνύουν τά δέοντα. Είναι ευτύχημα ότι υπάρχουν σώφρονες και ταπεινοί γέροντες πού εμπνέουν και είναι παράδειγμα ζωής.

Όταν βρεθούμε όμως μπροστά σέ περιπτώσεις επικινδύνων ανθρώπων, πού ισοπεδώνουν τά πρόσωπα, σέρνουν ανθρώπους πίσω τους σάν φυτά και ενεργούν ώς «γκουρού» τών ανατολικών θρησκειών; Ασφαλώς και έδώ υπάρχουν φωνές ελευθερίας, άλλά που νά τολμήσουν νά μιλήσουν! Επίσκοπος μιας περιοχής μέ μιά ομάδα θεολόγων αποφάσισαν τήν διοργάνωση ενός συνεδρίου μέ θέμα «Εκκλησία και Μ.Μ.Ε.».

Δέν θά ασχοληθώ μέ τις λεπτομέρειες τής διοργάνωσης και τις επιλογές. Θά σταματήσω όμως στον τρόπο και τήν μεθόδευση τών αντιδράσεων. Κατέφθασαν κείμενα μέ πεντακόσιες υπογραφές πού ζητούσαν τήν ματαίωση του συνεδρίου. Υπέγραφαν οί μοναχές Φοίβη, Ισιδώρα κ.λπ. Ό επίσκοπος έγραψε πεντακόσια περίπου γράμματα σ' όλους τούς μοναχούς και μοναχές, μέ τά όποία τούς εξηγούσε τά του συνεδρίου, άλλά και τούς ρωτούσε πώς άπ' τά κελιά τους ασχολούνται μέ θέματα πού δέν άπτονται τής μοναστικής πρακτικής και ζωής, αφού τό συγκεκριμένο γεγονός αναφερόταν σέ παντελώς άσχετα μέ τούς μοναχούς πράγματα, πού συνέβαιναν μάλιστα σέ μητρόπολη πού καμιά σχέση δέν είχε μέ τά μοναστήρια τους.

Μέ τόν τρόπο πού ενεργούσαν ασφαλώς και έκαναν «εισπήδηση» σέ εκκλησιαστικό χώρο, στον όποίο καμιά αρμοδιότητα δέν είχαν. Σέ λίγο καιρό πληροφορηθήκαμε υπεύθυνα τά έξης: Γέροντας του Αγίου Όρους τηλεφώνησε σ' άλλο Γέροντα τής Χαλκιδικής και αυτός στά μοναστήρια.  Στη συνέχεια λειτούργησε όλο τό κύκλωμα τών αυτοκλήτων σωτήρων τής Εκκλησίας. Μάλιστα μιά ηγουμένη καυχιόταν ότι ασφαλώς δέν ήξερε περί του θέματος, υπάκουσε όμως στό κέλευσμα του Γέροντος. Άραγε και σ' αυτή τήν περίπτωση δέν επιστρατεύθηκε ό φόβος, ή τρομοκρατία, γιά νά πνίξουν μιά σπίθα ελευθερίας; Τί σχέση έχουν αυτές οί πράξεις μέ τό μήνυμα του Ιησού Χριστού;

3.Και έρχομαι στό τρίτο και τελευταίο παράδειγμα, πού είναι όμως και τό πιο αντιπροσωπευτικό. Ή Ιερά Σύνοδος τής Ιεραρχίας τής Εκκλησίας, ώς ανώτατη διοικητική άρχή τής Εκκλησίας, επιλαμβάνεται όλων τών θεμάτων τής εκκλησιαστικής ζωής. Φυσικό είναι νά μήν υπάρχει ταυτότητα απόψεων σ' όλα.  Ευλογία Θεού είναι νά ακούγονται και άλλες απόψεις και είναι πρόβλημα άλλά και δυστύχημα οί διαφορετικές απόψεις νά κρύβονται άπό έλλειψη θάρρους ή διά του φόβου. Κορυφαίο γεγονός τής σύγκλησης τής Ιεραρχίας είναι ή εκλογή του Επισκόπου μιας περιοχής, έξ αιτίας τής εξέχουσας άλλά και σημαντικής θέσης πού κατέχει στή δομή του εκκλησιαστικού οργανισμού".

Σήμερα δέν πρέπει νά είμαστε υπερήφανοι γιά τόν τρόπο εκλογής τών Άρχιερέων. Είναι διαβλητός και αναξιόπιστος. Είναι αναγκαίο νά γίνει κάτι τό ταχύτερο δυνατό πρός τό καλύτερο. Και έδώ δυστυχώς νικάει ό φόβος και πνίγεται ή ελευθερία. Που; Στήν κρισιμότερη δομή τής Εκκλησίας, δηλαδή στή σύναξη όλου του σώματος τής Ιεραρχίας. Οί υπερήλικες δέν θά ψηφίσουν ελεύθερα, γιατί φοβούνται όριο ηλικίας. Οί επιθυμούντες μετάθεση δέν θά ψηφίσουν ελεύθερα, γιατί φοβούνται ότι θά παραμείνουν μακριά άπό τό κέντρο, στήν επαρχία, πού ήδη κουράσθηκαν νά ποιμαίνουν.

Οί «πάτρωνες» δέν θά ψηφίσουν ελεύθερα, γιατί πρέπει νά κάνουν τις συναλλαγές τους γιά τήν εξασφάλιση ψήφων γιά τούς ημετέρους. Άλλά και ή κεντρική διοίκηση έχει και αύτη τρόπο εξασφαλισμένο, ώστε νά πνιγεί ή ελευθερία και νά επιβληθεί ό φόβος. Έτσι γίνονται κατ ιδίαν συναντήσεις, συζητήσεις, συναλλαγές. Έπειτα οί εκλέκτορες Αρχιερείς δέν ψηφίζουν μέ σταυρό, άλλά γράφοντας στό δελτίο τά στοιχεία του υποψηφίου μέ τό χέρι τους. Ετσι ό γραφικός χαρακτήρας είναι αψευδής μάρτυρας στά χέρια τής γραμματείας.

Αγαπητοί μου,

Καθώς ακούγονταν αυτές οί παρατηρήσεις και περιγραφές αλλοιώσεως του εκκλησιαστικού γεγονότος, όλοι μας είχαμε τήν αίσθηση ότι συμφωνούμε πώς αυτά δέν ταιριάζουν στήν Όρθόδοξη Εκκλησία, άλλά σέ μιά «Εκκλησία» πού έχει καταστεί ιδεολογία.

Ή πίστη μας δέν είναι ή ατομική μας πεποίθηση. Ή Εκκλησία μας δέν έχει καμία σχέση μέ τά μορφώματα του κόσμου τούτου και δέν μπορεί νά παραλληλισθεί μέ κοσμικούς οργανισμούς ή κόμματα, γιατί ό Επίσκοπος δέν είναι ηγέτης μιας ιδεολογικής οργάνωσης σέ τοπικό επίπεδο, ούτε ή Δ.Ι.Σ. θά μπορούσε νά είναι τό εκτελεστικό γραφείο μιας κεντρικής επιτροπής, δηλαδή τής Ιεραρχίας. Ή μετατροπή του εκκλησιαστικού μηνύματος σέ ιδεολογία αλλοτριώνει τόν χαρακτήρα της. Συρρικνώνει τήν διδασκαλία σέ κοινή ηθικολογία και σβήνει τήν ζωογόνο πνοή της. Ή σημερινή σύναξη είναι μιά ανάσα ελευθερίας και μιά ελπίδα δημιουργίας.

Είθε αυτή τή φορά ή ελευθερία, όπως ή αγάπη, νά διώξει εκτός του εκκλησιαστικού γεγονότος τό φόβο.

†Ο Θηβών & Λεβαδείας ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ

Πηγή: Zougla.gr